วิสัชนา:
กรณีบริษัทฯ เป็นตัวแทนจำหน่ายยางรถยนต์ได้รับแพคเกจทัวเป็นส่งเสริมการขาย ซึ่งบริษัทฯ ต้องถูกหักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายในอัตรา 3% ของมูลค่าแพคเกจทัวร์ดังกล่าว แต่อาจไม่ได้รับใบกำกับภาษีซื้อจากซัพพลายเออร์ เนื่องจากซัพพลายเออร์ไม่ได้เรียกเก็บภาษีขายจากบริษัทฯ จากนั้นบริษัทฯ นำแพ็คเกจทัวที่ได้ดังกล่าว มาดำเนินการต่อดังนี้
1. นำไปทำการส่งเสริมการขายต่อโดยที่ลูกค้ามาซื้อของตามเป้า
....(1) กรณีลูกค้าเป็นผู้ที่ซื้อสินค้าไปขายต่อ การจัดการส่งเสริมการขายดังกล่าว บริษัทฯ ต้องดำเนินการเช่นเดียวกับ ซัพพลายเออร์ คือ หักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายในอัตรา 3% ของมูลค่าแพคเกจทัวร์ดังกล่าว หากบริษัทฯ เรียกเก็บภาษีขายจากลูกค้า บริษัทฯ ก็ย่อมมีหน้าที่ต้องออกใบกำกับภาษีขายสำหรับแพคเกจทัวร์ดังกล่าว แต่ถ้าไม่เรียกเก็บก็ไม่จำต้องออกใบกำกับภาษีตามคำสั่งกรมสรรพากรที่ ป. 86/2542 แต่บริษัทฯ ต้องนำมูลค่าของแพคเกจทัวร์ไปรวมคำนวณภาษีมูลค่าเพิ่มด้วย และจำนวนภาษีขายที่ไม่เรียกเก็บถือเป็นรายจ่ายต้องห้ามตามมาตรา 65 ตรี (6 ทวิ) แห่งประมวลรัษฎากร
2. นำไปเป็นสวัสดิการพนักงาน หรือให้กรรมการบริษัทฯ ถือเป็นเงินได้พึงประเมินของพนักงานหรือกรรมการบริษัทฯ ๆ มีหน้าที่ต้องคำนวณหักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายตามมาตรา 50 (1) แห่งประมวลรัษฎากร และหากบริษัทฯ ไม่เรียกเก็บภาษีขายจากพนักงานหรือกรรมการ ก็ไม่จำต้องออกใบกำกับภาษีตามคำสั่งกรมสรรพากรที่ ป. 86/2542 เช่นเดียวกับข้อ 1
3. นำไปขายต่อในราคาที่ต่ำกว่า บริษัทฯ มีหน้าที่ต้องเสียภาษีมูลค่าเพิ่ม จากมูลค่าแพคเกจทัวร์ก่อนลดราคา และอาจต้องถูกหักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายในอัตรา 3% ของค่าแพคเกจทัวร์ที่ขาย